Verslag motorweekend 2019, groep v. Rooij

Onze groep bestond uit Ad Vogels, Rien van de Laar, Jan en René van Rooij. Wij zouden eigenlijk in de groep van Gerard van Gils meerijden, maar hadden besloten dat het verstandiger was om met z’n vieren te rijden vanwege de come back van Rien. Er was voorafgaand aan het vertrek een ontbijt georganiseerd door Berry van de Dorpsherberg, maar enkele van ons groepje hadden eroverheen gelezen in de e-mail en/of waren dat in ieder geval vergeten. Maar niet getreurd, we hadden nog genoeg reserves. Onze heenreis (286 km) begon op donderdagmorgen en ondanks dat het bewolkt was en de voorspellingen niet fantastisch waren, was het droog en we hadden er vertrouwen in dat het die dag goed zou komen. Het eerste stuk van de rit leidde ons door het mooie Brabant en verliep, ondanks het vele verkeer op de weg, voorspoedig. Tot uiteindelijk in het begin van de middag, aangekomen in België, begon het eerst te druppen en daarna gewoon hard te regen. (dus het spreekwoord van de regen in drup, was hier (helaas) niet van toepassing!) Met onze plastic zak aan wat ze een tegenwoordig regenpak noemen, onze weg vervolgd. Bij de eerstvolgende gelegenheid gestopt bij zo’n koffiehut in België, zitten daar 2 groepen, nl. die van Gerard en een groep “early grey”, die de inwendige mens aan het versterken waren. Uiteindelijk is motorrijden ook gewoon keihard werken!

Na dat culinaire hoogstandje, hebben beide groepen zich ook in hun regenpak gehesen. Wat voor sommige soms meer op een gevecht leek. Waarbij vooraf getafeld te hebben, schijnbaar ook nadelig is voor motoriek, evenwicht en lenigheid. Maar uiteindelijk vervolgden zij rond 14:15 de weg naar onze gezamenlijke bestemming. Omdat wij daar later waren aangekomen en ondertussen alle beschikbare weersapp ’s hadden bekeken, werd er besloten om pas om 15:00 verder te reizen. Dat pakte goed uit, want op de spetters na van een nat wegdek, hebben we geen regen meer gehad en brak warempel zelfs nog de zon door. De route voor de heenreis was een prima route met voldoende afwisseling. Na een avond van eten en drinken, veel geouwehoer en gezelligheid, gingen de meeste voldaan naar hun mandje.

Voor de vrijdag hadden wij de route DL en Lux 246 km gekozen. Er zaten hele mooie stukken bij, sommige zo glad als een biljarttafel, waar men naar hartenlust kan sturen. Helaas lijkt het er ook op dat, als wij die kant uitgaan, men spontaan overal aan de wegen gaat werken. Wat overigens soms ook echt nodig is. Men lijkt er een sport van te maken om zoveel mogelijk “Gesperrt” en “Umleitung” op onze route te zetten. Maar al met al was het met het prachtige weer en een mooie route, weer een genot om door Duitsland en Luxemburg te crossen.

Op zaterdag was onze keuze gevallen op de route DL en Luc 220 km. Ook in deze route een flink contrast op gebied van het wegdek. Eigenlijk vinden wij dat men Basecamp moet uitbreiden met een indicatie van de weggesteldheid in een puntenschaal van 1 t/m 10. In deze route zaten soms zo’n mooi stukken met bochten waar geen eind aan leek te komen. Volle 100% genieten! De groep van Gerard van Gils had wat betreft route dezelfde keuze gemaakt, wat van een kant een geluk was voor Gerard omdat wij hem konden helpen om zijn band op te pompen en van de andere kant pech, dat hij een nieuwe achterband nodig had. Die er trouwens toch al aan zat te komen. Het is opvallend hoeveel flitsers er staan in Luxemburg, wij denken dat er in Duitsland (Eifel) minder staan. Achteraf blijkt dat, diegene die we niet hebben gezien, het grootste probleem vormen. In iedere geval in €uries uitgedrukt en tot dit moment van schrijven, heeft Rien gewonnen. Wat een fantastische come back, van harte gefeliciteerd. Eenmaal terug, na een verfrissende douche en een koud biertje, zijn we aanschoven aan een goedverzorgende barbecue.

Dan is het ineens alweer zondag en moeten we weer naar huis! L. Het was weer prachtig weer, eigenlijk een beetje te, maar altijd beter dan die regen van de donderdag. De route ging een stukje door Duitsland, België en uiteindelijk Nederland. Nu weet ik ook waarom men ons land een fietsland noemt. Er leek maar geen eind aan de te komen en ondertussen groeiden de paddenstoelen vrolijk verder in ieders broek. Wij hebben de route gevolgd tot ergens in Limburg waar we iets gedronken hebben en zijn daarna de snelweg op gegaan om het laatste stuk naar huis te rijden.

Onze dank aan de organisatie en iedereen die dit weekend tot een succes heeft weten te maken. Graag tot volgend jaar.